میلاد مسعود سبط ثانی رسول خدا (ص) حضرت اباعبدالله الحسین (ع) در سوم شعبان سال چهارم هجری قمری در مدینه منوره

میلاد گل رسول و زهرا و علی است      زیرا که جهان خجسته زین نور جلی است

ما را دگر از روز جزا بیمی نیست      چون بر دل ما عشق حسین ابن علی است

امام حسین(ع) فرزند امیرمؤمنان علی بن ابی طالب(ع) و فاطمه زهرا(س) و سبط ثانی رسول خدا (ص) و خامس آل عبا (ع) است .

آن حضرت دومین فرزند حضرت علی (ع) و فاطمه زهرا(س) است که پس از برادر بزرگوارش امام حسن مجتبی (ع) و پیش از خواهر گرامی اش حضرت زینب کبری (س) در مدینه منوره و در حیات رسول خدا (ص) دیده به جهان گشود .

بر اساس احادیث و روایات متعدد، تولد مبارک آثار امام حسین(ع) و شهادت جانسوزش ، پیش از تولد وی ، از سوی جبرئیل امین و به نقل از پیامبر عظیم الشأن (ص) پیش گویی شده بود.

ترجمه متن یکی از آن روایات ها، بدین شرح است :

امام صادق(ع) فرمود: جبرئیل امین بر رسول خدا(ص) فرود آمد و عرض کرد: ای محمد، به راستی خدای سبحان تو را بشارت داد به مولودی از دخترت فاطمه زهرا(س)، ولیکن امتت وی را پس از تو خواهند کشت.

پیامبر(ص) فرمود: ای جبرئیل، سلامم را به پروردگار متعال برسان و بگو مرا به مولودی که امتم، پس از من وی را می کشند، نیازی نیست.

جبرئیل امین به سوی آسمان عروج کرد و سپس بازگشت و همان پیام را تکرار کرد.

پیامبراکرم(ص) نیز گفتار پیشین خود را تکرار کرد و از پذیرش مولودی که مسلمانان وی را می کشند امتناع نمود.

جبرئیل برای بار سوم فرود آمد و گفت: ای محمد ، پروردگار سبحان سلامت می رساند و تو را به این امر مهم بشارت می دهد که امامت و ولایت را در نسل تو قرار داده است. پیامبر(ص) با دریافت این پیام شادمان شد و گفت: پذیرفتم و به آن خرسندم. آن گاه پیامبر(ص) این پیام مهم الهی را به اطلاع دخترش حضرت فاطمه زهرا(س) رسانید و فاطمه(س) در نهایت ادب، پاسخ داد: پدرجان ، مرا به فرزندی که امتت او را می کشند، نیازی نیست.

پیامبر(ص) بشارت خداوند منان را به فاطمه زهرا(س) ابلاغ کرد و گفت: دخترم فاطمه ، همانا خداوند سبحان امر مهم امامت و ولایت و وصایت را در ذریه من ]از همین مولود[ قرار داده است.

فاطمه(س) با شنیدن این بشارت الهی و تضمین غیرقابل خدشه پروردگار، به پدر ارجمندش گفت: پدرجان ، من نیز به تولد این مولود خجسته خرسندم.(1)

بنابراین، پیامبراکرم(ص) و دخترش فاطمه زهرا(س) و دامادش علی مرتضی(ع) و جبرئیل امین و فرشتگان الهی، همگی منتظر مولود مبارک آثار امام حسین (ع) بوده و برای دیدنش لحظه شماری می کردند.

 سرانجام، انتظار به پایان رسید و در روزی مبارک از ایام مبارک شعبان، از دامن پاکیزه فاطمه زهرا(س)، نور جهان آرای امام حسین(ع) آشکار گردید و این نوزاد گران مقام، پا به هستی و حیات دنیوی گذاشت و شادمانی فرشتگان و آدمیان را فراهم کرد.

از امام صادق(ع) روایت شد: هنگامی که امام حسین(ع) دیده به جهان گشود، جبرئیل امین از سوی پروردگار متعال مأمور گردید تا همراه هزار فرشته، جهت تهنیت و شادباش به پیامبر (ص) جهت نوزاد فاطمه زهرا(س)، به زمین فرود آیند.(2)

داستان "فطرس" و رهایی این فرشته الهی از عذاب و کیفر خدایی، به برکت تولد امام حسین(ع) در همین حدیث بیان گردیده است.

درباره تاریخ تولد امام حسین(ع) اتفاق چندانی میان مورخان و سیره نویسان نیست. برخی روز پنجم شعبان سال چهارم قمری، برخی سوم شعبان و برخی دیگر، روزهای نخست شعبان (بدون تعیین روز ولادت) را زادروز آن حضرت می دانند.(3)

ولی مشهور میان شیعیان، بر اساس توقیع شریفی که به دست قاسم بن علاء همدانی، وکیل امام حسن عسکری(ع) رسید، تولد اباعبدالله الحسین(ع) در روز سوم شعبان بوده است.(4)

نام شریف امام حسین(ع) در تورات "شبیر" و در انجیل "طاب" و کنیه اش ابوعبدالله و لقب هایش سبط، سبط ثانی، سیّد، سیّد شباب اهل الجنه، رشید، طیب، وفّی، مبارک، زکی و تابع لمرضاه الله می باشد.(5) پس از شهادت در کربلا ، به سید الشهداء معروف گردید .

پیامبراکرم(ص) در حدیثی، درباره امام حسین(ع) فرمود: اَلا ، و اِنَّ الحُسَینَ بابٌ مِن اَبوابِ الجنّة ، مَن عاندَه حَرَّمَ اللهُ عَلیهِ ریحَ الجنَّةِ (6) 

یعنی : آگاه باشید [ و بدانید ] که حسین ، دری از درهای بهشت است . هرکس که با او دشمنی ورزد ، خدا بوی بهشت را بر وی حرام می گرداند .

به هر روی این امام همام (ع)، شش سال و هفت ماه حیات با برکت جدش پیامبر اکرم (ص) و شش سال و ده ماه حیات با برکت مادرش فاطمه زهرا(س) و سی و هفت سال و یک ماه و هیجده روز حیات روحبخش پدرش امیرمؤمنان (ع)و چهل و شش سال و هفت ماه حیات نوربخش برادرش امام حسن مجتبی (ع) را درک نمود و در 28 صفر سال 50 هجری قمری پس از شهادت برادرش امام حسن (ع) طبق وصیت امام حسن (ع) به جانشینی وی و مقام منیع امامت نایل آمد . البة امامت امام حسین (ع) را پیامبر اکرم (ص) و امیر مؤمنان (ع) از قبل پیش گویی و به آن توصیه کرده بودند . (7)

امام حسین (ع) پس از شهادت امام حسن (ع) ، نسبت به صلحی که وی با معاویه منعقد کرده بود ، پای بند ماند و در صدد ابطال آن بر نیامد ، ولیکن در برابر رفتار و کارهای ناپسند معاویه و جنایت های پنهان و آشکار وی ساکت نمی نشست و اعتراضات و انتقاداتش را به گوش آن فریب کار زمانه می رسانید .

ولی پس از هلاکت معاویه ، از بیعت با فرزند ناصالح و جنایت کارش یزید امتناع ورزید و قیام بزرگ کربلا را به وجود آورد و سرانجام در سرزمین تفتیده کربلا به همراه هفتاد و دوتن از بستگان و یارانش در روز دهم ( عاشورا)ماه محرم سال 61 هجری قمری ، در پنجاه و شش ونیم سالگی ، مظلومانه و غریبانه به شهادت رسید .(8)

1_ الکافی ، ج1، ص 464، ح4

2_ بحارالانوار ، ج43، ص 243

3_ نک: مقاتل الطالبیین ، ص 51؛ مناقب آل ابی طالب ، ج3، ص 240؛ بحارالانوار، ج91، ص 193 و ج 34، ص 237؛ الارشاد ، ص 368؛ تاج الموالید ، ص28 ؛ منتهی الآمال ، ج1، ص 280

4_ بحارالانوار، ج34، ص 237؛ الاقبال بالأعمال الحسنه ، ج3، ص 303

5_ بحارالانوار، ج34، ص 237؛ کشف الغمة، ج2، ص 171

6_ بحارالانوار، ج35، ص405

7_ تاج الموالید ، ص29

8_ نک : تاج الموالید ، ص28 ؛ المستجاد ، ص152 ؛ الإرشاد ،ص 368 ؛ کشف الغمة، ج2، ص 170