27 رجب سالروز مبعث رسول اعظم ، حضرت ختمی مرتب ، ابوالزهرا محمد (ص) 

در آغاز ، این عید سعید دینی و مذهبی را به سلالة الصالحین المعصومین حضرت حجت بن الحسن العسکری (ع) و رهبر فرزانه انقلاب اسلامی حضرت آیت الله خامنه ای و همه علما و محبان اهل بیت (ع) و عموم مسلمانان جهان تبریک و تهنیت عرض می کنم و برای مومنان دین باور و عدالت محور در سراسر گیتی آروزی بهروزی و سرافرازی می نمایم .

مـــــژده ایـــدل کــه مـهــیــن آیـت یــزدان آمــد          مــشــعــل راه هـدا خـتــم رســـولان آمـد

تـا زنـــده پـــرچـــم تــوحـیــد بـهـر بـــام و دری           بـهـر نــابـودی اصــنـــام شــتــابـان آمــد

مـسـلـمـیـن را بـده از قـول خــــداونـــد نــویـــد         اشــرف خـلـق جـهـان نـیـّر تــابـــان آمـد

مناسب دیدم به بهانه این روز بزرگ مختصری از زندگی نامه پیامبر اکرم (ص) و سپس درباره بعثت سراسر نور آن حضرت مطالبی را به استحضار رسانم که سابقا آن را در کتاب " روز شمار تاریخ اسلام ( ماه های رجب و شعبان ) " تحریر نموده بودم.

پس از حضرت ابراهیم (ع) و فرزندش ذبیح الله جناب اسماعیل (ع) دین رایج جزیرة العرب ، به ویژه اهالی حجاز دین حنیف ابراهیم (ع) بود و دین های دیگر مانند یهودیت ، مسیحیت ، صابئیت و زرتشتیت گرچه در گوشه  وکنار این منطقه بزرگ نفوذ قابل توجهی کرده و جمعیت هایی را پیرو خود کرده بودند ، ولی نتوانستد رواج همگی و جمعی پیدا کنند . اهالی جزیرة العرب روی خوشی به ادیان و مذاهب وارداتی نشان ندادند . ولیکن مع الاسف در پیروی از دین حنیف ابراهیم (ع) نیز به تدریج منحرف و به شرک و کفر کشیده شدند و بجای پرستش خدای یکتا، به پرستش بت های دست ساخته خویش روی آوردند و به کلی از حقیقت و یکتا پرستی دور و در منجلاب گناه و  فسق و فجور غرق شدند. تا این که از میان آنان مردی به رسالت مبعوث و دین جدش حضرت ابراهیم (ع) را زنده کرد .او کسی نبود جز حضرت محمد بن عبد الله (ص) آخرین پیامبر الهی ، که برای هدایت بشر و راهنمایی دایمی انسان ها، از سوی پروردگار سبحان به مقام منیع رسالت برانگیخته شد.

نام مبارکش محمد است .در تورات و برخی از کتاب های آسمانی به "احمد" نامیده شده است.

هم چنین مادرش آمنه بنت وهب، پیش از نامگذاری وی توسط عبدالمطلب به محمد، وی را "احمد" نامیده بود.(1)

کنیه اش ابوالقاسم و ابوابراهیم می باشد.

القاب شریفش عبارتند از: رسول الله، نبی الله، مصطفی، محمود، امین، امی، خاتم و ... (2)

حضرت محمد(ص)، به روایت شیعه در 17 ربیع الاول و به روایت اهل سنت در 12 ربیع الاول عام الفیل در  مکه معظمه دیده به جهان گشود.(3)

پدرش عبدالله بن عبدالمطلب، دو ماه پیش از تولد وی، در سفر بازرگانی به شام ، در یثرب ( مدینه )بیمار و پس از چند روزی از دنیا رفت .

 مادرش آمنه بنت وهب بن عبد مناف، از بانوان صالحه، جلیل القدر و عاقله بود و در طهارت و تقوا در میان بانوان قریش، کم نظیر و سرآمد همگان بود.

وی نیز، پس از دو سال و چهار ماه و به روایتی، پس از شش سال از تولد تنها فرزند دلبندش حضرت محمد(ص)، در بین راه مکه و مدینه ، در مکانی به نام ابواء بدرود حیات گفت.(4)

کفالت حضرت محمد(ص) بر عهده جدش عبدالمطلب بود و پس از وفات عبدالمطلب، بر عهده فرزندش ابوطالب، قرار گرفت.(5)

به هر روی، آن حضرت در 27 رجب سال چهلم عام الفیل و 13 سال پیش از هجرت (مطابق با سال 610 میلادی)، در چهل سالگی به رسالت مبعوث شد.

آن حضرت در حالی که در غار حرا، در حوالی مکه معظمه، به عبادت و نیایش می پرداخت، جبرئیل امین بر وی نازل شد و بر وی آیاتی از قرآن مجید را به عنوان طلیعه و آغاز کتاب هدایت و سعادت، قرائت و وی را به کسوت نبوت مفتخر ساخت. نخستین آیاتی که بر آن حضرت فرود آمد، آیه های سوره 96 قرآن مجید، یعنی سوره علق بود(6) و در آن آمده است: بسْمِ الله الرَّحْمنِ الرَّحیمِ. اِقْرَاْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذی خَلَقَ. خَلَقَ الْاِنسانَ مِنْ عَلَقَ. اِقْرَا وَ رَبُّکَ الْاَکْرَمُ. اَلَّذی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ... 

به روایتی، جبرئیل امین با هفتاد هزار فرشته و میکائیل با هفتاد هزار فرشته فرود آمدند و برای آن حضرت، کرسی عزت و کرامت آوردند و تاج نبوت و رسالت را بر سر آن بزرگوار گذاشتند و لوای حمد را به دستش داده و گفتند بر فراز این کرسی برو و خدایت را سپاس گو. به روایت دیگر، آن کرسی از یاقوت سرخ و پایه ای از آن از زبرجد و پایه ای دیگر از مروارید بود و چون فرشتگان به سوی آسمان صعود کردند، آن حضرت از کوه حرا، پایین آمد و انوار جلال، او را فراگرفته بود، به طوری که کسی توان نظر کردن به چهره مبارکش را نداشت و بر هر درخت، گیاه و سنگی که می گذشت، وی را تعظیم و سجده می کردند و با زبان فصیح می گفتند: السلام علیک یا نبی الله، السلام علیک یا رسول الله.

همین که وارد خانه شد، از نور چهره مبارکش خانه خدیجه کبری(س) منور شد و آن بانوی پرهیزکار پرسید: ای محمد! این چه نوری است که در تو مشاهده می کنم؟ حضرت فرمود: این نور پیامبری است، بگو: لا اله الله، محمد رسول الله.

خدیجه گفت: من سال هاست، که پیامبری تو را می دانم و هم اکنون نیز شهادت می دهم که خدایی جز خداوند یکتا نیست و تو رسول و پیامبر خدایی.

بدین گونه از میان زنان ، خدیجه نخستین کسی بود که به همسرش حضرت محمد(ص) ایمان آورد.(7)

امااز میان مردان ،امام علی بن ابی طالب(ع) به محض دیدن چهره نورانی پیامبر(ص) به وی ایمان آورد و شهادتین را بر زبان جاری کرد.

از آن پس، پیامبر(ص) در کنار خانه خدا نماز می گذارد و خدیجه(س) و علی(ع) بر او اقتدا و نماز را به جماعت می خواندند.(8) این سه نفر، با جان و مال و هستی خویش اسلام را پرورانده و باعث فراگیری آن شدند.

1- فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام(ص)، ص 59

2- کشف الغمة، ج1، ص 10

3- کشف الغمة، ج1، ص 17؛ منتهی الآمال ، ج1، ص 13؛ تاریخ ابن خلدون، ج1، ص 383؛ فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام، ص 59

4- منتهی الآمال، ج1، ص 44؛ فرازهای از تاریخ پیامبر اسلام(ص)، ص 67

5- تاریخ ابن خلدون، ج1، ص 384

6- فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام(ص)، ص 93؛ تاریخ ابن خلدون، ج1، ص 385

7- منتهی الآمال، ج1، ص 47

8- فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام(ص)، ص 95