السلام علیک یا اباجعفر ، یا محمد بن علی ، ایها التقی الجواد ، یابن رسول الله

                                                        مژده ز میلاد شه ملک دین          نور خدا سرور اهل یقین

                                                        محور دین عروه اهل یقین            حجت حق مظهر جان آفرین

                                                        شد به جهان ماه رخش جلوه گر    جواد امت ، زاده خیر البشر

امام محمد تقی ( ع) در دهم ماه رجب سال 195 هجری قمری در مدینه منوره دیده به جهان گشود.

پدر ارجمندش امام رضا (ع) و مادر گرامی اش خیزران می باشد.

امام محمد تقی (ع) که به جواد الائمه شهرت پیدا کرده است ، در آخرین روز ماه صفر سال 203 هجری قمری پس از شهادت پدرش امام رضا (ع) به امامت شیعیان نایل آمد و این مقام را به مدت شانزده سال و نُه ماه ادامه داد تا این که در آخرین روز ذی قعده سال 220 هجری قمری در بغداد به شهادت رسید.

نکته مهم در زندگی این امام همام نایل شدن وی به مقام امت در سنین کودکی است .امام در اعتقاد شیعه که معصوم و مصون از هرگونه خطا ، اشتباه و گناه است چون از سوی امام معصوم پیش از خود ( در حقیقت از سوی باریتعالی ) معرفی و به جانشینی منصوب می گردد سن و سال نمی شناسد و در این مسئله پیش از بلوغ و بعد از بلوغ تفاوتی نخواهد داشت.

شاید کم سن و سال بودن برخی از امامان معصوم (ع) در ابتدای امامتشان ، یک نوع امتحان و آزمایش برای شیعیان بوده تا مقدار ایمانشان سنجیده شود .

 آیا آنان بی هیچ گونه شک و تردیدی در برابر فرمان الهی اطاعت کرده و سر تسلیم فرود می آورند و یا این که این دل و آن دل کرده و بهانه گیری می نمایند و آخر الامر ایمان خود را از دست داده و به سایر منحرفین می پیوندند؟

البته در همان دوره افرادی بودند که چنین وصفی داشته و در امتحان خود مردود شدند و از مسیر امامت منحرف و به سایر منرفان پیوستند و جبهه دشمن را تقویت کردند. ولی در برابر آنان افرادی با ایمان و شخصیت های ممتازی بودند که ایمان خود را حفظ و از این امتحان سرنوشت ساز سربلند بیرون آمدند.جناب علی بن جعفر الصادق (ع) نمونه ای از این طیف است.وی عموی امام رضا(ع) است ولی در سنین پیری خود برای فرزند خردسال امام رضا (ع) که به مقام امامت نایل شده بود ، احترام فوق العاده ای قائل بود.

روایت شد که روزی امام جواد (ع) بر عموی پدرش ، علی بن جعفر(ع) وارد گردید.

علی بن جعفر که در کهولت سن بود ، به احترام آن حضرت از جای برخاست و وی را به حدی تکریم و تعظیم نمود که سرزنش اطرافیان را برانگیخت و به او خُرده گرفتند که تو عموی پدرش و بزرگ خاندان آل امام جعفر صادق (ع) هستی ، چگونه با این سن و سالت برای این نوجوان تواضع می کنی ؟

علی بن جعفر در کمال متانت ، دست به محاسن خویش کشید و گفت : اگر خداوند منان این محاسن سفید مرا برای امامت لایق ندانست ، من آن را سزاوار آتش جهنم می دانم اگر به امامت ولِیّ زمان خود ، حضرت امام محمد بن علی (ع) اقرار نکنم.

وی با این گفتار و رفتارش به همگان آموخت که در امامت سن و سال مدخلیتی ندارد. آن چه مهم و ملاک است ، شایستگی و لیاقت شخص برای چنین مقامی است که از سوی خدای بزرگ به وی عطا شده و این که باید از جانب معصوم قبل معرفی شده باشد.

این امر مهم در باره امام جواد (ع) محقق بود . زیرا علاوه بر لیاقت و شایستگی ذاتی وی ، پدرش امام رضا (ع) از طرق متعدد او را به جانشینی خویش و امام امت معرفی کرده بود.