السلام علی ابی الائمة ، و خلیل النبوة ، والمخصوص بالاخوة ، السلام علی یعسوب الدین والایمان و کلمة الرحمن ، السلام علی میزان الاعمال ، و مقلب الاحوال ، و سیف ذی الجلال ، و ساقی السلسبیل الزلال ، السلام علی صالح المومنین ، و وارث علم النبیین ، والحاکم یوم الدین ، السلام علیک یا امیرالمومنین ، الامام علی بن ابی طالب ( صلوات الله علیک و علی ابنائک المعصومین )

در آستانه شهادت غمبار مولای متقیان حضرت امیر مومنان علی بن ابی طالب (ع) قرار داریم . شهادت مردی که 33 سال در کنار پیامبر اسلام (ص) به عنوان  یار و مددکار وی ، 25 سال محرومیت از حق مسلم و خانه نشینی اجباری و 5 سال خلافت و حکومت بی بدیل الهی را در زندگی خود داشت و سر انجام به جرم اسلام خواهی و عدالت گستری به دست شقی ترین اشقیا و به توطئه باطل گرایان و شیطان صفتان در محراب مسجد کوفه به خون نشست و صدای فزت و رب الکعبه را سر داد .

من این مصیبت بزرگ و واقعه جانسوز را به همه ارادتمندان به اهل بیت (ع) ، شیعیان درست مذهب ، به ویژه به سرور وسالار آزاد مردان جهان هستی و صاحب و قائد ما حضرت حجت بن الحسن (ع) ارواحنا لمقدمه الفداء تسلیت عرض می کنم .

حقیقتا در این فکر بودم که در این پست اندوهبار چه بنگارم که تازگی داشته و برای کاربران ارجمند مفید و قابل مطالعه باشد ، تصادفا به روایتی از ام المومنین جناب ام سلمه (رض) برخوردم که از عبد الله بن عباس نقل شده است . گمان می کنم خواندن این روایت بسیار لذت بخش و تسلی دهنده قلوب ما شکسته دلان باشد .

به نظر می آید هم برای برادران اهل سنت و هم برای عموم شیعیان خواندنی و استفاده کردنی باشد .

5 - کوتاهى سپاهیان‏

شاید مهم‏ترین و اصلى‏ترین علت صلح امام حسن مجتبى(ع) یارى نکردن فرماندهان و همراهى نکردن سپاهیان با آن حضرت بود.
از آن سو، معاویة بن ابى سفیان داراى سپاهى یک دست و جرّار بود، که از آغاز ورود اسلام به منطقه شام و پذیرش اسلام توسط اهالى این منطقه، سایه شوم وى را بر بالاى سرشان احساس کرده و او را امیر فاتح مسلمانان و میزان اسلام و کفر مى‏خواندند و مخالفان و دشمنانش را مخالف اسلام و قرآن مى‏دانستند.
امّا سپاهیان امام حسن مجتبى(ع) داراى چنین نظم و تشکلى نبودند. آنان از میان اقوام و ملیت‏هاى مختلفى برخاسته که پس از رحلت رسول خدا(ص)، چهار خلیفه را دیده و در حکومت خلیفه پنجم به سر مى‏بردند. همان مردمى که جرئت و جسارت کرده و سه خلیفه از چهارخلیفه پیشین را (به حق و یا به ستم) کشتند. اینان داراى مرام واحد و اتحاد کلمه نبودند. گرچه به ظاهر در سپاه امام حسن(ع) حضور داشتند و از امکانات و تجهیزات آن برخوردار بودند، ولى در مواقع خطیر و حسّاس، به فکر و سلیقه خودشان عمل مى‏کردند و از فرماندهى کل قوا، پیروى نمى‏کردند. همان طورى که در عصر امام على(ع) نیز چنین مى‏کردند و آن حضرت را در لحظات حساس و سرنوشت ساز تنها مى‏گذاشتند و به أنحاى مختلف، وسیله آزار و رنجش وى را فراهم مى‏نمودند.ادامه مطلب...